စိတ္ဆုိတာ ေဖာက္ျပန္တတ္တယ္။ အဲဒီ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့စိတ္ ကုိ ဥာဏ္မ်က္စိနဲ ့ထိန္းရတယ္။ ဥာဏ္မ်က္စိရွိဖုိ ့ဆုိတာကလည္း အသိတရားလုိတယ္။ ဆုိေတာ့က အသိတရားသည္အေရးအၾကီးဆံုးေသာ့ခ်က္ပဲ။ အဲဒီ အသိတရား ဆုိတာကုိ အေျဖရွာမရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ဘာမွန္းမသိတဲ့လူေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္။ အသိတရားရွိလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္သည္ သူသိထားတဲ့အသိကုိ စံထားျပီး ျပဳလုပ္ေတာ့မယ့္အရာမွန္သမွ်ကုိ ဘယ္ဟာအမွား ဘယ္ဟာအမွန္ဆုိျပီး ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားတတ္လာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ေနရာေတြမွာ အမွားအမွန္လုိ ့သံုးတာထက္ လုပ္သင့္တာ နဲ ့မလုပ္သင့္တာ လုိ ့သံုးတာက ပုိနားလည္လြယ္မယ္။ ဒါ ငါလုပ္သင့္သလား ၊ မလုပ္သင့္ဘူးလား စဥ္းစားျပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ျပန္သံုးသပ္တတ္လာတယ္။
လူေတြက ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာကုိယ္လုပ္ေနရရင္ အကုန္မွန္တယ္ခ်ည္းထင္ေနၾကတာ။ အဲလုိလည္းမဟုတ္ေသးဘူး။ လုပ္သင့္တာနဲ ့မလုပ္သင့္တာ လည္းရွိေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက် ငါလုပ္တာ အမွားလား အမွန္လား ခြဲျခားလုိ ့မရေတာ့တဲ့အေျခအေနၾကံဳတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက် မွားမွန္းသိလွ်က္နဲ ့ဆက္လုပ္ခ်င္တာေတြလည္းရွိတယ္။ အမွန္ကုိလက္မခံခ်င္ဘူး။ အဲဒါဆုိရင္ အတၱ နဲ ့မာန ေၾကာင့္ပဲ။ ၉၀% ေလာက္က်ိန္းေသတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ခုေတာ့ အထိမခံၾကဘူး။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ နဲ ့မွားတဲ့အမွားေတြက် အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္က အမွန္ကုိမျမင္တာ။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ေတြဖံုးလြမ္းေနတာကုိ။ ဒါေပသိ့ အတၱ နဲ ့မာန ေၾကာင့္ စိတ္မူမမွန္ျဖစ္တာက် ဆုိးတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆုိေတာ့ သူက အမွန္တရားကုိသိလွ်က္နဲ ့၊ အမွန္ကုိျမင္လွ်က္နဲ ့သက္သက္ကုိ အမွားလုပ္တယ္။ မလုပ္သင့္မွန္းသိလွ်က္နဲ ့လုပ္တယ္ေပါ့။ အဲဒီသေဘာတရားပဲ။ အမွန္ကုိသိလွ်က္နဲ ့အမွားဆက္လုပ္ေနပါတယ္ဆုိမွေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကုိ ဆုိးေနျပီ။ ကၽႊန္ေတာ္အရင္ note မွာေရးဖူးတာေလးထပ္ေျပာပါအံုးမယ္။ ေလာကမွာ အမွားကုိအမွားမွန္းသိတာေကာင္းတယ္။ ဒီ့ထက္ပုိေကာင္းတာက အမွားကုိ အမွန္ျပင္လုိက္ႏုိင္တာပဲ။ အဲ….ေလာကမွာ အဆုိးဆံုးကေတာ့ အမွားကုိ အမွန္ထင္ေနတာပဲ။ အခုတစ္ခုထပ္တုိးရမယ္။ အမွန္ကုိသိျပီး အမွားကုိဆက္လုပ္ေနတာလည္း ေတာ္ေတာ္ဆုိးတာပဲ။
လူေတြရဲ ့စိတ္က မူမမွန္လည္းျဖစ္တတ္တယ္။ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့သေဘာရွိတဲ့ စိတ္ကုိမွ မူမမွန္ထပ္ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။ စိတ္ၾကည္လင္ေနရင္ တစ္မ်ိဳးဆက္ဆံတယ္။ စိတ္မၾကည္လင္ဘူး ဆုိရင္ တစ္မ်ိဳးဆက္ဆံတယ္။ စိတ္ၾကည္လင္ေနလုိ ့ခ်ိဳခ်ိဳသာသာဆက္ဆံတာက ျပသာနာမရွိဘူး။ လူခ်စ္လူခင္ေပါတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မၾကည္လင္တဲ့အခါ တစ္ဖက္သားကုိ မူမမွန္စိတ္နဲ ့သြားဆက္ဆံလုိက္ရင္ ကုိယ့္ရဲ ့ဆက္ဆံေရးကုိ လူေတြက ကဲ့ရဲ ့လာလိမ့္မယ္။ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြေတြ တျဖည္းျဖည္း နည္းလာလိမ့္မယ္။
လူအမ်ားစုသည္ ကုိယ္သက္သာဖုိ ့အဓိကထားၾကည့္ၾကတယ္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာ လုပ္ပလုိက္ ေျပာပလုိက္တယ္။ တစ္ဖက္သားကုိ မငဲ့ဘူး။ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ ၊ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကုိယ္ကေကာင္းျပီး တစ္ဖက္သားမွာက် မေကာင္းျဖစ္တတ္တယ္။ ေျပာခ်င္တာက ကုိယ္က ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာ ေျပာလုိက္ လုပ္လုိက္ရေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္သားမွာက်ေတာ့ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္သြားတယ္။ အဲလုိအေျခအေနေတြက ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ သူမ်ားကုိ ပူေအာင္သြားလုပ္မိရင္ ကုိယ့္ကုိလည္း တစ္ခ်ိန္ပူေအာင္ျပန္လုပ္မွာ။ သူျပန္မလုပ္ရင္ေတာင္ တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ျပန္လုပ္မွာ။ ၀ဋ္ဆုိတဲ့သေဘာတရားပဲေပ့ါ။ ဒါသဘာ၀ပဲ။
မူမွန္စိတ္ ဆုိတာ ဘယ္လုိအေျခအေနၾကံဳၾကံဳ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ၊ အားလံုးအေပၚမွာ မွ်မွ်တတနဲ ့ဆက္ဆံတာကုိေခၚတာ။ စိတ္ၾကည္လင္တုန္းလည္း တစ္ဖက္သားကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံမယ္။ စိတ္မၾကည္မလင္ ၊ အဆင္မေျပခ်ိန္က်လည္း တစ္ဖက္သားကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံမယ္။ ကုိယ္စိတ္မၾကည္လင္တာ ၊ စိတ္ညစ္ေနတာ ၊ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာ တစ္ဖက္သားနဲ ့မွမဆုိင္တာ။ ဘာလုိ ့သူမ်ားကုိသြားျပီး အပူေပးမွာတုန္း။ ကုိယ့္ဂယက္သြားမရုိက္ေစနဲ ့ဆုိတဲ့သေဘာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အစကတည္းက မလုပ္ခင္ကတည္းက ဘယ္လုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ မူမွန္စိတ္ထား အခ်ိန္ျပည့္ထားဖုိ ့လုိအပ္တယ္။ အဲဒါမွ အရာရာအဆင္ေျပမွာ။ သူ ့ဘက္ကမေကာင္းသည္ရွိေသာ္ ကုိယ့္ဘက္က အထုိက္အေလွ်ာက္ေတာ့ သေဘာထားၾကီးဖုိ ့၊ သည္းခံဖုိ ့လုိတာေပါ့။
မူမွန္စိတ္ ဆုိတာကေတာ့ နားလည္လြယ္ေအာင္ ျမင္သာေအာင္ေျပာလုိက္တာေပါ့။ အမွန္ကေတာ့ ေကာင္းတဲ့စိတ္ကေလး ၊ သေဘာထားၾကီးတဲ့စိတ္ကေလး ၊ ရင့္က်က္တဲ့စိတ္ကေလး ၊ အသိတရားရွိတဲ့စိတ္ကေလး ေမြးပါလုိ ့ေျပာခ်င္တာ။ အဲလုိေျပာလုိက္လုိ ့ရွိရင္ လူေတြက “ငါတုိ ့စိတ္က ေကာင္းပါတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ငါ့ဘာငါ တစ္ေယာက္တည္းေနေနတာ။ ဘာျဖစ္ေနလုိ ့လဲ။ ဘယ္သူ ့ကုိမ်ားသြားထိခုိက္ေနလုိ ့လဲ ” အဲဒါမ်ိဳးေတြျပန္ေျပာမွာစုိးလုိ ့၊ နားမလည္မွာစုိးလုိ ့မူမွန္စိတ္ ဆုိျပီးအေခၚအေ၀ၚေျပာင္းသံုးတာ။ အားလံုးနားလည္မယ္လုိ ့ထင္ပါတ ဘာလုိ ့တစ္ခါတစ္ေလမွာ လူေတြဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ အဆင္မေျပမႈေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ ဆုိတာ ကၽႊန္ေတာ္ညက ထုိင္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ အေသးအမႊားေလးေတြကေန ျပသာနာအၾကီးၾကီးေတြျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ ့ကုိ စဥ္းစားေလ ပိုထြက္ေလျဖစ္လာတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္ ဥာဏ္မွီသေလာက္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ လူေတြမွာ မူမွန္စိတ္ထား မရွိလုိ ့အဆင္မေျပတာတုိ ့ပဋိပကၡ တုိ ့အတိမ္းအေစာင္းေလးေတြတုိ ့ျဖစ္တတ္တာ။ အဲဒီအေၾကာင္းေလးေရးထားတာပါ။
စိတ္ဆုိတာ ေဖာက္ျပန္တတ္တယ္။ အဲဒီ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့စိတ္ ကုိ ဥာဏ္မ်က္စိနဲ ့ထိန္းရတယ္။ ဥာဏ္မ်က္စိရွိဖုိ ့ဆုိတာကလည္း အသိတရားလုိတယ္။ ဆုိေတာ့က အသိတရားသည္အေရးအၾကီးဆံုးေသာ့ခ်က္ပဲ။ အဲဒီ အသိတရား ဆုိတာကုိ အေျဖရွာမရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ဘာမွန္းမသိတဲ့လူေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္။ အသိတရားရွိလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္သည္ သူသိထားတဲ့အသိကုိ စံထားျပီး ျပဳလုပ္ေတာ့မယ့္အရာမွန္သမွ်ကုိ ဘယ္ဟာအမွား ဘယ္ဟာအမွန္ဆုိျပီး ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားတတ္လာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ေနရာေတြမွာ အမွားအမွန္လုိ ့သံုးတာထက္ လုပ္သင့္တာ နဲ ့မလုပ္သင့္တာ လုိ ့သံုးတာက ပုိနားလည္လြယ္မယ္။ ဒါ ငါလုပ္သင့္သလား ၊ မလုပ္သင့္ဘူးလား စဥ္းစားျပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ျပန္သံုးသပ္တတ္လာတယ္။
လူေတြက ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာကုိယ္လုပ္ေနရရင္ အကုန္မွန္တယ္ခ်ည္းထင္ေနၾကတာ။ အဲလုိလည္းမဟုတ္ေသးဘူး။ လုပ္သင့္တာနဲ ့မလုပ္သင့္တာ လည္းရွိေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက် ငါလုပ္တာ အမွားလား အမွန္လား ခြဲျခားလုိ ့မရေတာ့တဲ့အေျခအေနၾကံဳတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက် မွားမွန္းသိလွ်က္နဲ ့ဆက္လုပ္ခ်င္တာေတြလည္းရွိတယ္။ အမွန္ကုိလက္မခံခ်င္ဘူး။ အဲဒါဆုိရင္ အတၱ နဲ ့မာန ေၾကာင့္ပဲ။ ၉၀% ေလာက္က်ိန္းေသတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ခုေတာ့ အထိမခံၾကဘူး။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ နဲ ့မွားတဲ့အမွားေတြက် အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္က အမွန္ကုိမျမင္တာ။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ေတြဖံုးလြမ္းေနတာကုိ။ ဒါေပသိ့ အတၱ နဲ ့မာန ေၾကာင့္ စိတ္မူမမွန္ျဖစ္တာက် ဆုိးတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆုိေတာ့ သူက အမွန္တရားကုိသိလွ်က္နဲ ့၊ အမွန္ကုိျမင္လွ်က္နဲ ့သက္သက္ကုိ အမွားလုပ္တယ္။ မလုပ္သင့္မွန္းသိလွ်က္နဲ ့လုပ္တယ္ေပါ့။ အဲဒီသေဘာတရားပဲ။ အမွန္ကုိသိလွ်က္နဲ ့အမွားဆက္လုပ္ေနပါတယ္ဆုိမွေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကုိ ဆုိးေနျပီ။ ကၽႊန္ေတာ္အရင္ note မွာေရးဖူးတာေလးထပ္ေျပာပါအံုးမယ္။ ေလာကမွာ အမွားကုိအမွားမွန္းသိတာေကာင္းတယ္။ ဒီ့ထက္ပုိေကာင္းတာက အမွားကုိ အမွန္ျပင္လုိက္ႏုိင္တာပဲ။ အဲ….ေလာကမွာ အဆုိးဆံုးကေတာ့ အမွားကုိ အမွန္ထင္ေနတာပဲ။ အခုတစ္ခုထပ္တုိးရမယ္။ အမွန္ကုိသိျပီး အမွားကုိဆက္လုပ္ေနတာလည္း ေတာ္ေတာ္ဆုိးတာပဲ။
လူေတြရဲ ့စိတ္က မူမမွန္လည္းျဖစ္တတ္တယ္။ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့သေဘာရွိတဲ့ စိတ္ကုိမွ မူမမွန္ထပ္ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။ စိတ္ၾကည္လင္ေနရင္ တစ္မ်ိဳးဆက္ဆံတယ္။ စိတ္မၾကည္လင္ဘူး ဆုိရင္ တစ္မ်ိဳးဆက္ဆံတယ္။ စိတ္ၾကည္လင္ေနလုိ ့ခ်ိဳခ်ိဳသာသာဆက္ဆံတာက ျပသာနာမရွိဘူး။ လူခ်စ္လူခင္ေပါတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မၾကည္လင္တဲ့အခါ တစ္ဖက္သားကုိ မူမမွန္စိတ္နဲ ့သြားဆက္ဆံလုိက္ရင္ ကုိယ့္ရဲ ့ဆက္ဆံေရးကုိ လူေတြက ကဲ့ရဲ ့လာလိမ့္မယ္။ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြေတြ တျဖည္းျဖည္း နည္းလာလိမ့္မယ္။
လူအမ်ားစုသည္ ကုိယ္သက္သာဖုိ ့အဓိကထားၾကည့္ၾကတယ္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာ လုပ္ပလုိက္ ေျပာပလုိက္တယ္။ တစ္ဖက္သားကုိ မငဲ့ဘူး။ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ ၊ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကုိယ္ကေကာင္းျပီး တစ္ဖက္သားမွာက် မေကာင္းျဖစ္တတ္တယ္။ ေျပာခ်င္တာက ကုိယ္က ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာ ေျပာလုိက္ လုပ္လုိက္ရေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္သားမွာက်ေတာ့ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္သြားတယ္။ အဲလုိအေျခအေနေတြက ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ သူမ်ားကုိ ပူေအာင္သြားလုပ္မိရင္ ကုိယ့္ကုိလည္း တစ္ခ်ိန္ပူေအာင္ျပန္လုပ္မွာ။ သူျပန္မလုပ္ရင္ေတာင္ တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ျပန္လုပ္မွာ။ ၀ဋ္ဆုိတဲ့သေဘာတရားပဲေပ့ါ။ ဒါသဘာ၀ပဲ။
မူမွန္စိတ္ ဆုိတာ ဘယ္လုိအေျခအေနၾကံဳၾကံဳ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ၊ အားလံုးအေပၚမွာ မွ်မွ်တတနဲ ့ဆက္ဆံတာကုိေခၚတာ။ စိတ္ၾကည္လင္တုန္းလည္း တစ္ဖက္သားကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံမယ္။ စိတ္မၾကည္မလင္ ၊ အဆင္မေျပခ်ိန္က်လည္း တစ္ဖက္သားကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံမယ္။ ကုိယ္စိတ္မၾကည္လင္တာ ၊ စိတ္ညစ္ေနတာ ၊ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာ တစ္ဖက္သားနဲ ့မွမဆုိင္တာ။ ဘာလုိ ့သူမ်ားကုိသြားျပီး အပူေပးမွာတုန္း။ ကုိယ့္ဂယက္သြားမရုိက္ေစနဲ ့ဆုိတဲ့သေဘာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အစကတည္းက မလုပ္ခင္ကတည္းက ဘယ္လုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ မူမွန္စိတ္ထား အခ်ိန္ျပည့္ထားဖုိ ့လုိအပ္တယ္။ အဲဒါမွ အရာရာအဆင္ေျပမွာ။ သူ ့ဘက္ကမေကာင္းသည္ရွိေသာ္ ကုိယ့္ဘက္က အထုိက္အေလွ်ာက္ေတာ့ သေဘာထားၾကီးဖုိ ့၊ သည္းခံဖုိ ့လုိတာေပါ့။
မူမွန္စိတ္ ဆုိတာကေတာ့ နားလည္လြယ္ေအာင္ ျမင္သာေအာင္ေျပာလုိက္တာေပါ့။ အမွန္ကေတာ့ ေကာင္းတဲ့စိတ္ကေလး ၊ သေဘာထားၾကီးတဲ့စိတ္ကေလး ၊ ရင့္က်က္တဲ့စိတ္ကေလး ၊ အသိတရားရွိတဲ့စိတ္ကေလး ေမြးပါလုိ ့ေျပာခ်င္တာ။ အဲလုိေျပာလုိက္လုိ ့ရွိရင္ လူေတြက “ငါတုိ ့စိတ္က ေကာင္းပါတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ငါ့ဘာငါ တစ္ေယာက္တည္းေနေနတာ။ ဘာျဖစ္ေနလုိ ့လဲ။ ဘယ္သူ ့ကုိမ်ားသြားထိခုိက္ေနလုိ ့လဲ ” အဲဒါမ်ိဳးေတြျပန္ေျပာမွာစုိးလုိ ့၊ နားမလည္မွာစုိးလုိ ့မူမွန္စိတ္ ဆုိျပီးအေခၚအေ၀ၚေျပာင္းသံုးတာ။ အားလံုးနားလည္မယ္လုိ ့ထင္ပါတ
0 comments:
Post a Comment