အသည္းအသန္၊ နာဖ်ားမက်န္းျဖစ္လို႕ ေဆး႐ံုတက္ေနရတဲ့ လူနာရဲ႕ ေအာက္ေျခသိမ္း ေ၀ယ်ာ၀စၥ နဲ႕ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပးရင္း သူတို႕က သဒၵါလို႕ ေကြ်းတဲ့ မုန္႕ဖိုး၊ ပဲဖိုးေလးနဲ႕ စားရေသာက္ရတဲ့ ေဆး႐ံုအလုပ္သမား ဘ၀ဟာ တကယ္ေတာ့ ကုသိုလ္လည္းရ၊ ၀မ္းလည္း၀တဲ့ အသက္ေမြးမႈတစ္ခုပါ။ သို႕ေသာ္ျငားလည္း ပညာကမတတ္၊ အသိတရားကမရိွ၊ အသုံးခ်သူေတြက အသုံးခ်ခံရရင္းကေန မတတ္ေကာင္းတဲ့ အတတ္ေတြ တတ္ကုန္တဲ့အခါမွာေတာ့ ငရဲအိုးထဲေဇာက္ထိုးက်မယ့္ တသက္လုံး လူေမႊးေတာင္မေျပာင္ပဲ အကုသိုလ္ေတြသာ အထပ္ထပ္ တတ္လာတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္လို႕လာပါတယ္။ အေထာက္အထားမရိွပဲ ရမ္းသမ္းၿပီး မစြပ္စဲြပါနဲ႕လို႕ ေျပာမွာစိုးလို႕ အေထာက္အထားနဲ႕ပဲ ေျပာပါမယ္။ သမီးကိုေမြးတုန္းက လူနာခန္း၀ကေန ေျခလွမ္း (၂၀) ျပည့္ေအာင္ မလွမ္းရတဲ့ ခဲြခန္းထဲဲကိုလွည္းနဲ႕ တြန္းပို႕ ရတဲ့ အလုပ္သမားခဟာ တစ္ေယာက္ကို (၂၅၀၀ိ/) နဲ႕ ေလးေယာက္တြန္းရတာမို႕ (၁၀၀၀၀ိ/)ပါတဲဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဆရာ၀န္လစာက (၇၅၀၀ိ/-) ပါ။ ကိုယ့္ကို ဆရာ၀န္မွန္းလည္း သူတို႕အားလုံးသိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ အခ်စ္ေစ်းမဆစ္နဲ႕။ အဲဒါထုံးစံပါ။ ပိုမယူပါဘူး။ ဓါတ္ေလွကားနဲက သယ္ရတဲ့ အေဆာင္ေျပာင္းလူနာဆို ဒီေစ်းနဲဲ႕မရပါ။ ေက်နပ္ေလာက္ ေအာင္ မေပးႏိုင္လို႕ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး တြန္းတိုက္ေနရင္ ခဲြခန္းထဲက ထြက္ကာစ ေမ့ေဆးမျပယ္ေသးတဲ့ လူနာနာေနမွာစိုးလို႕ စကားေၾကာရွည္မေနေတာ့ပါဘူး။ လူနာတို္း အဲဒီလိုခ်ည္းပါပဲ။ သူတို႕ကို ေၾကာက္လို႕မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ္ဆက္ေနရဦးမွာ သူတို႕ပတ္၀န္းက်င္ မွာ ျဖစ္ၿပီး ျပႆနာ မျဖစ္ခ်င္တာနဲ႕ ေပးသြားၾကတာပါပဲ။ ႏွေမ်ာတြန္႕တိုတဲ့စိတ္ေတာ့မရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေစတနာေတာ့ တစက္မွမရိွတာအမွန္ပါ။ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀ကတည္းက ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေတြဟာ အခုကိုယ့္လုပ္သက္ (၁၅) ႏွစ္ေက်ာ္လာတဲဲ့ အထိလည္း ေပ်ာက္မသြားပါဘူး။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ကိုင္တြယ္တဲဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လက္ထက္ေရာက္ရင္ ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ေရာဂါေဟာင္း ျပန္ေပၚတာပါပဲ။
ေလာက္ကိုင္ကို ေရာက္တဲ့အခါ ပထမဦးဆုံး ခဲြစိတ္ရတဲ့ လူနာဟာ အူက်ေရာဂါနဲ႕ ဦးပဇၨင္းေလးတစ္ပါးပါ။ သံဃာေတာ္လည္းျဖစ္တာမို႕ ေဆးဖိုး၀ါးခကလဲြလို႕ ဘာအေထာက္အခံမွ မရိွပါေစနဲ႕လို႕ မွာထားတဲ့ၾကားက ေနာက္မွ သတင္းျပန္ၾကားတဲ့အခါ “အျပင္မွာ ခဲြတာနဲဲ႕ဘာမွမထူးဘူး” လို႕ ဆိုပါသတဲ့။ ေသခ်ာျပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ခဲြခန္းအထြက္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ခ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က တ႐ုတ္ေငြ (၁၀၀) ယြမ္နဲ႕ ေလးေယာက္စာ ေတာင္းသြားပါသတဲ့။ ျမန္မာေငြ ေျခာက္ေသာင္းခဲြေလာက္ က်ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္း အစည္းအေ၀းလုပ္ၿပီး အားလုံးေခၚစစ္ေတာ့ “လူနာက သထာလို႕ ေပးတာ၊ မယူရဘူးလား”တဲဲ့။ အစည္းအေ၀းၿပီးတာနဲ႕ ငိုယိုေတာက္ေခါက္ေနၾကၿပီ။ “ခ်ဥ္ေပါင္နဲ႕ ၀က္သား လဲခ်င္သပဆိုလည္း လဲပလိုက္မယ္။ သူသာမွန္ေအာင္ေနပါ” “သူသာမွန္ေအာင္ ေနပါ” လို႕ ႀကိမ္းသဗ်ား။ ဆရာ၀န္ကို အဲသလို ကလန္တဲ့ အလုပ္သမားမ်ားဟာ သူတို႕ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေဆး႐ံုအုပ္ကိုေရာ ဘယ္လိုဆက္ဆံတယ္ထင္ပါသလဲ။ ရြာေတြကို ကာကြယ္ေဆးထိုး ဆင္းတုန္းက အကူလိုက္သြားရတဲဲ့ ပိုက္ဆံေတြခဲြမေပးလို႕ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕ကေစာင္းဆဲၾကတာပါ။ ရဲစခန္းတိုင္ အမႈဖြင့္႐ံုပဲ ရိွေတာ့တာမို႕ အဲဒီအလုပ္ေတာ့မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။
သူတို႕တေတြ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုေသာင္းက်န္းရသလဲဆိုတာကေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြအေၾကာင္းကို ေနာေက်ေနလို႕ပါ။ ေရာက္တာနဲ႕ လူနာေတြလူနာေစာင့္ေတြကို ကိုယ့္ဆီေခၚလာမယ္။ အတင္းတနဲေတာ့ ခိုင္းမယ္။ ဒီဆရာ၀န္ အခ်ိဳႀကိဳက္သလား၊ အခ်ဥ္ႀကိဳက္သလား အကဲခတ္တယ္။ကိုယ္က သူတို႕က မေမြးရပဲ သူတို႕က အရင္ကိုယ့္ကို ေမြးယူပါလိမ့္မယ္။ သူတို႕ကို သရဲေမြးသလို ေမြးၿပီး ေျမႇာက္စား၊ ေဟာက္စားလုပ္မယ့္ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႕ ေတြ႕လို႕မ်ားကေတာ့ ပဲြသိမ္းတာပါပဲ။ ပညာေတြအမ်ားႀကီးတတ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ ကိုယ္ႏိႈက္က ဆင္ျခင္တုံတရားမရိွမွေတာ့ ဘာပညာမွမတတ္တဲ့ အလုပ္သမားေတြ ဘယ္ေလာက္ထင္တိုင္း ႀကဲၾကမယ္ဆိုတာ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့။ အဲဒီလို မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ရိွခဲ့သူမ်ားဟာ ေစာေစာကေျပာခဲဲ့သလို အရက္မူးၿပီး ကေလာ္တုပ္ေနေတာ့လည္း မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကရတာေပါ့။ ေက်ာင္း ဒရ၀မ္တိုင္လိုက္လို႕ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးႀကီး ျပဳတ္သြားတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြကို ေလးတန္းေလာက္ကတည္းက ျမင္ဖူးထားၿပီးသားပါ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဆူးၾကားက ဗူးခါး ဘ၀မ်ိဳးမေရာက္ေအာင္ သရဲလည္း မေမြးၾကပါနဲ႕။ သရဲက ေကြ်းတဲ့ေမြးတဲ့ အပင္းေတြလည္း မ၀င္ပါေ၀နဲ႕လို႕ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။
အားလံုးကို မေကာင္းဘူးေျပာလို႔ေတာ့ မတရားဘူးေပါ႔။ သူတို႔ထဲမွာလည္း ေကာင္းတဲ့သူေတြရွိသလို အဲဒီမေကာင္းတဲ့လူေတြလည္း ထိမ္းသိမ္းအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့လူ ေကာင္းရင္ေတာ္ရင္ လူေကာင္းျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ပညာမတတ္တဲ့သူကို လိမၼာေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ သြန္သင္ရတာဟာ ပညာတတ္ႀကီးေတြကို ေရကင္းျပရတာေလာက္မခက္ခဲပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ကို ထိန္းသိမ္းကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္ပဲ့ျပင္ေပးမယ့္သူဆိုတာ သိၾကားမင္းႀကီးရဲ႕ ၀ရဇိန္ လက္နက္လိုပါပဲ။ ရွိမွရွိပါမလားလို႔ သံသယျဖစ္မိတာအခါခါပါ။ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ဆိုတာမ်ိဳးဟာ ကူးစက္ေရာဂါေတြထက္ကို အကူးအစက္ျမန္တတ္ေတာ့ သူတို႔အက်င့္ေတြက သူတို႔ကို အတက္က လူေတြဆီကို ကူးကုန္တာ မၾကာခဏပါ။
အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ ကရင္ျပည္နယ္နယ္စပ္က ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာ တာ၀န္က်တဲ့အခါ လက္ယားယားနဲ႔ လာသမွ် ထိုင္ခြဲလို႔ခ်ည္း ေနခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနလို႔ အတိုင္အေတာေတြ တက္လာေတာ့မွ သူခြဲထားသမွ်ကို ေဘာက္ခ်ာျဖတ္သိမ္းေနတဲ့ အျပာ၀တ္ႀကီးက တိုက္ေဆာက္ ကားစီးၿပီး တာ့တာျပလို႔ အလုပ္ထြက္သြားပါတယ္။ ခ်ိန္ခြင္ေပၚ တက္ထိုင္ေလာက္ေအာင္ အတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြကလည္း သိပ္ေတာ့ မရွားလွပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ျဖစ္လာရတဲ့ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး ေရာင္းစားမယ့္ ဓါးျပမ်ားလို နင္တစ္စုငါတစု ေ၀နံခ်စားမယ့္ သူေတြကို အင္မတန္ ေၾကာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘူတန္မွာသြားအလုပ္လုပ္တာပါ။ အဲဒီမွာ ဒီကိစၥေတြ ဘာမွ မရွိေတာ့ အနည္းဆံုး ႏွစ္ႏွစ္ေတာ့ အကုသိုလ္လည္းကင္း စိတ္လည္း ခ်မ္းသာခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုလူေတြ ဘာလို႔ ဒီလိုရွိေနရတာလည္းလို႔ အရင္းစစ္ရင္ေတာ့ အျမစ္ေျမကလို႔ပဲ ျမင္ဦးမွာပါ။ အျပင္ေဆးခန္းႀကီးေတြမွာလည္း ဒဒီလိုပဲ ခြဲစိတ္ကုသလုပ္ကိုင္ေနၾကတာပါပဲ။ ဘယ္မွာျပႆနာ တက္လို႔တုန္း။ ဘယ္သူက ၾကားထဲက ၀င္ေတာင္းရဲလို႔တုန္း။ ေဆး႐ံုေတြမွာက်ေတာ့ ေဆး၀ါးပစၥည္း ကိရိယာ လိုအပ္သမွ်ကို အျပင္က၀ယ္ယူရတာ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ၀န္ေဆာင္မႈပိုင္းေရာက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ “မယူရဘူး” နဲ႔ “ေက်းဇူးသိတတ္တာပါ” ဆိုတာနဲ႔ အၾကားက ေ၀၀ါး၀ါးနယ္ပယ္ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနရတာပါပဲ။ ဒါဆိုလည္း ရွင္းပါတယ္။ ကင္းေအာင္ေနလိုက္ ၾကတာ ေပါ့လို႔ ေျပာလို႔လည္း မရျပန္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ့ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ဟာ ကိုယ္တစ္ေယက္တည္းနဲ႔ ၿပီးတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ေပေတာ့ ကိုယ္ကကင္းေပမယ့္ သူမ်ားကိုလည္း ၾကည့္ရပါေသးတယ္။ “ဌာန အႀကီးအကဲဆိုတာ လက္ေအာက္ငယ္သားကို စားေပါက္ပိတ္ေအာင္ မလုပ္ရဘူး။ ရွာေကၽြးသင့္တာေပါ့” ဆိုတာ သူတို႔ဟာသူတို႔တစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္ထားတာပါ။ “ဒီလခနဲ႔ သတာင္ေတာက္ေအာင္ စားႏိုင္လို႔လား” လို သိသိသာသာအသံေတြ ေပးၾကျပန္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဆး႐ံုမွာ လုပ္ရကိုင္ရတာေတြ အဆင္မေခ်ာေတာ့ပါဘူး။ လူနာက အေဆာင္ထဲမွာ ကေလးေခါင္းထြက္လာလဲ ဆရာ၀န္ေခၚမေပးေတာ့ဘူး။ အေရးေပၚ ခြဲရစိတ္ရမယ္ဆိုရင္လည္း ဘယ္သူမွ အကူ၀င္မေပးေတာ့ဘူး။ “ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ဘႀကီးႏြား မေက်ာင္းႏိုင္ဘူး” ေျပာင္ေျပာင္ေျပာလႊတ္ ပါတယ္။ အဲဒါကိုယ္က သူတို႔ ျပန္ၿပီး တိုင္ရေတာရေလာက္ေအာင္ အတင္း၀င္မထားလိုသာပါ။ သူတို႔နဲ႔ အၿပိဳင္ က်ားစီး ဖားစီး နဘား ပါးယား႐ိုက္စားေနတဲ့သူဆို အားလံုးလက္မွတ္ေတြထိုးၿပီး တိုင္လိုက္ၾကတာ မေလးရွား ေရာက္သြားေရာ။ ရွိသမွ် ဘုရားသခင္ေတြအားလံုးကို တိုင္တယ္ၿပီး ေျပာ၀ံ့ပါတယ္ဗ်ာ။ ငါသာ ဘေကာင္း ဘယ္သူမွ မေကာင္းဆိုတဲ့ စာမ်ိဳးေတြ တစ္လံုး တစ္ပါဒမွ မေရးလိုပါဘူး။ က်က္သေရယုတ္ လြန္းလို႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေကာင္းတယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဟာ ဆရာ၀န္နဲ႔ လူနာ၊ လူနာရွင္ေတြအၾကားမွာ ေသာက္က်ိဳးနည္းေလာက္ေအာင္ နားလည္းမႈေတြ လြဲမွားကုန္တာမို႔လို႔ ဆရာ၀န္ေနရာကေနၿပီး ၀င္ေတြးၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ သေဘာကိုေျပာျပတာပါ။
တစ္ခုေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အခ်မ္းသာဆံုးဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ျမင္ဖူးပါလား။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ားရွိပါလိမ့္။ သူတို႔တစ္သက္လံုး ရွာေဖြစုေဆာင္းထားသမွ်ေတြ ဟာ အရာက်သြားတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ မယားငယ္အိမ္က ပိုင္ဆိုင္မႈေလာက္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ မယံုရင္ အဲဒီပစၥည္းေတြ ေလလံပြဲလုပ္တာ ေရာက္ဖူးတဲ့သူကိုေမးၾကည့္။ အဂၤလန္မွာ အ႒မေျမာက္ ဟင္နရီဘုရင္က ဆာေသာမက္စ္မိုးကို သက္ေသလိမ္နဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ဒီရင္တဲ့အခါမွာ ေသာမက္စ္မိုးက အဲဒီ သက္ေသရဲ႕ ရင္ဘတ္က တံဆိပ္ကေလးကို “အဲဒါ ဘာပါလိမ့္” လိုေမးသတဲ့။ “ေ၀လနယ္ရဲ႕ တရားသူႀကီး ရာထူး” လို သိလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ “ေၾသာ္ . . . ေ၀လနယ္ကေလး တစ္နယ္အတြက္နဲ႔မ်ားကြယ္” လို ဆိုပါသတဲ့။ အမွန္တရားအတြက္ဆိုရင္ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုးနဲ႔ေတာင္ မလဲရဘူး မဟုတ္လား။ ေ၀လနယ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မေသးလြန္းဘူးလားခင္ဗ်ာ။ေရးသားသူ။။။။soemin ေဆး႐ံုေဆးခန္း ၀န္းက်င္ဆိုတာ သူနာသူေသတို႕ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲ ေနၾကတာမို႕ အပါယ္ဘုံသား ဖုတ္ၿပိတၱာ တေစၦ၊ ေျမဘုတ္ဘီလူး၊ မွင္စာတို႕လည္း ရိွေနမွာမလဲြပဲ လို႕ ထင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္တိုင္ေရာ ျမင္ဖူး၊ ႀကံဳဖူးပါသလားလို႕ ေမးရင္ျဖင့္ မျမင္အပ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမ်ားမို႕ မျမင္ဖူးေသာ္ျငားလည္း ကိုယ့္မ်က္စိထဲမွာ အရွင္လတ္လတ္ ျမင္မိ၊ ႀကံဳမိ လိုက္ေလတဲ့ အပါယ္ဘုံသား ေပတမ်ားကိုေတာ့ ေဆး႐ံုတက္ဖူးသူတိုင္း ဆုံမိၾကပါလိမ့္မယ္။ လူတိုင္းကို ၀ါးလုံးရွည္နဲ႕ရမ္းၿပီး မၫႇာမတာ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ေကာင္းတဲ့လူေတြလည္း ရိွေတာ့ရိွတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့ အဲဒီအုပ္စုေတြက တစ္ေန႕တျခား ပြားမ်ားလာၿပီး သူတို႕ကိုယ္ သူတို႕လည္း အဲ့ဒီဘ၀ေရာက္ေနမွန္း မသိၾကလို႕ရယ္။ အဲဒီသတၱ၀ါေတြကို ေမြးၿပီး ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ အသုံးခ်ေနတဲ့ ေအာက္လမ္းဆရာ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ေနရလို႕ရယ္ ေၾကာင့္ သံပုံးတီး၊ ေတာထုတ္လုပ္လိုက္ရပါတယ္။
အသည္းအသန္၊ နာဖ်ားမက်န္းျဖစ္လို႕ ေဆး႐ံုတက္ေနရတဲ့ လူနာရဲ႕ ေအာက္ေျခသိမ္း ေ၀ယ်ာ၀စၥ နဲ႕ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပးရင္း သူတို႕က သဒၵါလို႕ ေကြ်းတဲ့ မုန္႕ဖိုး၊ ပဲဖိုးေလးနဲ႕ စားရေသာက္ရတဲ့ ေဆး႐ံုအလုပ္သမား ဘ၀ဟာ တကယ္ေတာ့ ကုသိုလ္လည္းရ၊ ၀မ္းလည္း၀တဲ့ အသက္ေမြးမႈတစ္ခုပါ။ သို႕ေသာ္ျငားလည္း ပညာကမတတ္၊ အသိတရားကမရိွ၊ အသုံးခ်သူေတြက အသုံးခ်ခံရရင္းကေန မတတ္ေကာင္းတဲ့ အတတ္ေတြ တတ္ကုန္တဲ့အခါမွာေတာ့ ငရဲအိုးထဲေဇာက္ထိုးက်မယ့္ တသက္လုံး လူေမႊးေတာင္မေျပာင္ပဲ အကုသိုလ္ေတြသာ အထပ္ထပ္ တတ္လာတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္လို႕လာပါတယ္။ အေထာက္အထားမရိွပဲ ရမ္းသမ္းၿပီး မစြပ္စဲြပါနဲ႕လို႕ ေျပာမွာစိုးလို႕ အေထာက္အထားနဲ႕ပဲ ေျပာပါမယ္။ သမီးကိုေမြးတုန္းက လူနာခန္း၀ကေန ေျခလွမ္း (၂၀) ျပည့္ေအာင္ မလွမ္းရတဲ့ ခဲြခန္းထဲဲကိုလွည္းနဲ႕ တြန္းပို႕ ရတဲ့ အလုပ္သမားခဟာ တစ္ေယာက္ကို (၂၅၀၀ိ/) နဲ႕ ေလးေယာက္တြန္းရတာမို႕ (၁၀၀၀၀ိ/)ပါတဲဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဆရာ၀န္လစာက (၇၅၀၀ိ/-) ပါ။ ကိုယ့္ကို ဆရာ၀န္မွန္းလည္း သူတို႕အားလုံးသိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ အခ်စ္ေစ်းမဆစ္နဲ႕။ အဲဒါထုံးစံပါ။ ပိုမယူပါဘူး။ ဓါတ္ေလွကားနဲက သယ္ရတဲ့ အေဆာင္ေျပာင္းလူနာဆို ဒီေစ်းနဲဲ႕မရပါ။ ေက်နပ္ေလာက္ ေအာင္ မေပးႏိုင္လို႕ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး တြန္းတိုက္ေနရင္ ခဲြခန္းထဲက ထြက္ကာစ ေမ့ေဆးမျပယ္ေသးတဲ့ လူနာနာေနမွာစိုးလို႕ စကားေၾကာရွည္မေနေတာ့ပါဘူး။ လူနာတို္း အဲဒီလိုခ်ည္းပါပဲ။ သူတို႕ကို ေၾကာက္လို႕မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ္ဆက္ေနရဦးမွာ သူတို႕ပတ္၀န္းက်င္ မွာ ျဖစ္ၿပီး ျပႆနာ မျဖစ္ခ်င္တာနဲ႕ ေပးသြားၾကတာပါပဲ။ ႏွေမ်ာတြန္႕တိုတဲ့စိတ္ေတာ့မရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေစတနာေတာ့ တစက္မွမရိွတာအမွန္ပါ။ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀ကတည္းက ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေတြဟာ အခုကိုယ့္လုပ္သက္ (၁၅) ႏွစ္ေက်ာ္လာတဲဲ့ အထိလည္း ေပ်ာက္မသြားပါဘူး။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ကိုင္တြယ္တဲဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လက္ထက္ေရာက္ရင္ ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ေရာဂါေဟာင္း ျပန္ေပၚတာပါပဲ။
ေလာက္ကိုင္ကို ေရာက္တဲ့အခါ ပထမဦးဆုံး ခဲြစိတ္ရတဲ့ လူနာဟာ အူက်ေရာဂါနဲ႕ ဦးပဇၨင္းေလးတစ္ပါးပါ။ သံဃာေတာ္လည္းျဖစ္တာမို႕ ေဆးဖိုး၀ါးခကလဲြလို႕ ဘာအေထာက္အခံမွ မရိွပါေစနဲ႕လို႕ မွာထားတဲ့ၾကားက ေနာက္မွ သတင္းျပန္ၾကားတဲ့အခါ “အျပင္မွာ ခဲြတာနဲဲ႕ဘာမွမထူးဘူး” လို႕ ဆိုပါသတဲ့။ ေသခ်ာျပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ခဲြခန္းအထြက္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ခ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က တ႐ုတ္ေငြ (၁၀၀) ယြမ္နဲ႕ ေလးေယာက္စာ ေတာင္းသြားပါသတဲ့။ ျမန္မာေငြ ေျခာက္ေသာင္းခဲြေလာက္ က်ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္း အစည္းအေ၀းလုပ္ၿပီး အားလုံးေခၚစစ္ေတာ့ “လူနာက သထာလို႕ ေပးတာ၊ မယူရဘူးလား”တဲဲ့။ အစည္းအေ၀းၿပီးတာနဲ႕ ငိုယိုေတာက္ေခါက္ေနၾကၿပီ။ “ခ်ဥ္ေပါင္နဲ႕ ၀က္သား လဲခ်င္သပဆိုလည္း လဲပလိုက္မယ္။ သူသာမွန္ေအာင္ေနပါ” “သူသာမွန္ေအာင္ ေနပါ” လို႕ ႀကိမ္းသဗ်ား။ ဆရာ၀န္ကို အဲသလို ကလန္တဲ့ အလုပ္သမားမ်ားဟာ သူတို႕ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေဆး႐ံုအုပ္ကိုေရာ ဘယ္လိုဆက္ဆံတယ္ထင္ပါသလဲ။ ရြာေတြကို ကာကြယ္ေဆးထိုး ဆင္းတုန္းက အကူလိုက္သြားရတဲဲ့ ပိုက္ဆံေတြခဲြမေပးလို႕ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕ကေစာင္းဆဲၾကတာပါ။ ရဲစခန္းတိုင္ အမႈဖြင့္႐ံုပဲ ရိွေတာ့တာမို႕ အဲဒီအလုပ္ေတာ့မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။
သူတို႕တေတြ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုေသာင္းက်န္းရသလဲဆိုတာကေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြအေၾကာင္းကို ေနာေက်ေနလို႕ပါ။ ေရာက္တာနဲ႕ လူနာေတြလူနာေစာင့္ေတြကို ကိုယ့္ဆီေခၚလာမယ္။ အတင္းတနဲေတာ့ ခိုင္းမယ္။ ဒီဆရာ၀န္ အခ်ိဳႀကိဳက္သလား၊ အခ်ဥ္ႀကိဳက္သလား အကဲခတ္တယ္။ကိုယ္က သူတို႕က မေမြးရပဲ သူတို႕က အရင္ကိုယ့္ကို ေမြးယူပါလိမ့္မယ္။ သူတို႕ကို သရဲေမြးသလို ေမြးၿပီး ေျမႇာက္စား၊ ေဟာက္စားလုပ္မယ့္ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႕ ေတြ႕လို႕မ်ားကေတာ့ ပဲြသိမ္းတာပါပဲ။ ပညာေတြအမ်ားႀကီးတတ္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ ကိုယ္ႏိႈက္က ဆင္ျခင္တုံတရားမရိွမွေတာ့ ဘာပညာမွမတတ္တဲ့ အလုပ္သမားေတြ ဘယ္ေလာက္ထင္တိုင္း ႀကဲၾကမယ္ဆိုတာ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့။ အဲဒီလို မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ရိွခဲ့သူမ်ားဟာ ေစာေစာကေျပာခဲဲ့သလို အရက္မူးၿပီး ကေလာ္တုပ္ေနေတာ့လည္း မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကရတာေပါ့။ ေက်ာင္း ဒရ၀မ္တိုင္လိုက္လို႕ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးႀကီး ျပဳတ္သြားတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြကို ေလးတန္းေလာက္ကတည္းက ျမင္ဖူးထားၿပီးသားပါ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဆူးၾကားက ဗူးခါး ဘ၀မ်ိဳးမေရာက္ေအာင္ သရဲလည္း မေမြးၾကပါနဲ႕။ သရဲက ေကြ်းတဲ့ေမြးတဲ့ အပင္းေတြလည္း မ၀င္ပါေ၀နဲ႕လို႕ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။
အားလံုးကို မေကာင္းဘူးေျပာလို႔ေတာ့ မတရားဘူးေပါ႔။ သူတို႔ထဲမွာလည္း ေကာင္းတဲ့သူေတြရွိသလို အဲဒီမေကာင္းတဲ့လူေတြလည္း ထိမ္းသိမ္းအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့လူ ေကာင္းရင္ေတာ္ရင္ လူေကာင္းျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ပညာမတတ္တဲ့သူကို လိမၼာေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ သြန္သင္ရတာဟာ ပညာတတ္ႀကီးေတြကို ေရကင္းျပရတာေလာက္မခက္ခဲပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ကို ထိန္းသိမ္းကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္ပဲ့ျပင္ေပးမယ့္သူဆိုတာ သိၾကားမင္းႀကီးရဲ႕ ၀ရဇိန္ လက္နက္လိုပါပဲ။ ရွိမွရွိပါမလားလို႔ သံသယျဖစ္မိတာအခါခါပါ။ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ဆိုတာမ်ိဳးဟာ ကူးစက္ေရာဂါေတြထက္ကို အကူးအစက္ျမန္တတ္ေတာ့ သူတို႔အက်င့္ေတြက သူတို႔ကို အတက္က လူေတြဆီကို ကူးကုန္တာ မၾကာခဏပါ။
အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ ကရင္ျပည္နယ္နယ္စပ္က ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာ တာ၀န္က်တဲ့အခါ လက္ယားယားနဲ႔ လာသမွ် ထိုင္ခြဲလို႔ခ်ည္း ေနခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနလို႔ အတိုင္အေတာေတြ တက္လာေတာ့မွ သူခြဲထားသမွ်ကို ေဘာက္ခ်ာျဖတ္သိမ္းေနတဲ့ အျပာ၀တ္ႀကီးက တိုက္ေဆာက္ ကားစီးၿပီး တာ့တာျပလို႔ အလုပ္ထြက္သြားပါတယ္။ ခ်ိန္ခြင္ေပၚ တက္ထိုင္ေလာက္ေအာင္ အတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြကလည္း သိပ္ေတာ့ မရွားလွပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ျဖစ္လာရတဲ့ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး ေရာင္းစားမယ့္ ဓါးျပမ်ားလို နင္တစ္စုငါတစု ေ၀နံခ်စားမယ့္ သူေတြကို အင္မတန္ ေၾကာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘူတန္မွာသြားအလုပ္လုပ္တာပါ။ အဲဒီမွာ ဒီကိစၥေတြ ဘာမွ မရွိေတာ့ အနည္းဆံုး ႏွစ္ႏွစ္ေတာ့ အကုသိုလ္လည္းကင္း စိတ္လည္း ခ်မ္းသာခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုလူေတြ ဘာလို႔ ဒီလိုရွိေနရတာလည္းလို႔ အရင္းစစ္ရင္ေတာ့ အျမစ္ေျမကလို႔ပဲ ျမင္ဦးမွာပါ။ အျပင္ေဆးခန္းႀကီးေတြမွာလည္း ဒဒီလိုပဲ ခြဲစိတ္ကုသလုပ္ကိုင္ေနၾကတာပါပဲ။ ဘယ္မွာျပႆနာ တက္လို႔တုန္း။ ဘယ္သူက ၾကားထဲက ၀င္ေတာင္းရဲလို႔တုန္း။ ေဆး႐ံုေတြမွာက်ေတာ့ ေဆး၀ါးပစၥည္း ကိရိယာ လိုအပ္သမွ်ကို အျပင္က၀ယ္ယူရတာ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ၀န္ေဆာင္မႈပိုင္းေရာက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ “မယူရဘူး” နဲ႔ “ေက်းဇူးသိတတ္တာပါ” ဆိုတာနဲ႔ အၾကားက ေ၀၀ါး၀ါးနယ္ပယ္ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနရတာပါပဲ။ ဒါဆိုလည္း ရွင္းပါတယ္။ ကင္းေအာင္ေနလိုက္ ၾကတာ ေပါ့လို႔ ေျပာလို႔လည္း မရျပန္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ့ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ဟာ ကိုယ္တစ္ေယက္တည္းနဲ႔ ၿပီးတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ေပေတာ့ ကိုယ္ကကင္းေပမယ့္ သူမ်ားကိုလည္း ၾကည့္ရပါေသးတယ္။ “ဌာန အႀကီးအကဲဆိုတာ လက္ေအာက္ငယ္သားကို စားေပါက္ပိတ္ေအာင္ မလုပ္ရဘူး။ ရွာေကၽြးသင့္တာေပါ့” ဆိုတာ သူတို႔ဟာသူတို႔တစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္ထားတာပါ။ “ဒီလခနဲ႔ သတာင္ေတာက္ေအာင္ စားႏိုင္လို႔လား” လို သိသိသာသာအသံေတြ ေပးၾကျပန္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဆး႐ံုမွာ လုပ္ရကိုင္ရတာေတြ အဆင္မေခ်ာေတာ့ပါဘူး။ လူနာက အေဆာင္ထဲမွာ ကေလးေခါင္းထြက္လာလဲ ဆရာ၀န္ေခၚမေပးေတာ့ဘူး။ အေရးေပၚ ခြဲရစိတ္ရမယ္ဆိုရင္လည္း ဘယ္သူမွ အကူ၀င္မေပးေတာ့ဘူး။ “ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ဘႀကီးႏြား မေက်ာင္းႏိုင္ဘူး” ေျပာင္ေျပာင္ေျပာလႊတ္ ပါတယ္။ အဲဒါကိုယ္က သူတို႔ ျပန္ၿပီး တိုင္ရေတာရေလာက္ေအာင္ အတင္း၀င္မထားလိုသာပါ။ သူတို႔နဲ႔ အၿပိဳင္ က်ားစီး ဖားစီး နဘား ပါးယား႐ိုက္စားေနတဲ့သူဆို အားလံုးလက္မွတ္ေတြထိုးၿပီး တိုင္လိုက္ၾကတာ မေလးရွား ေရာက္သြားေရာ။ ရွိသမွ် ဘုရားသခင္ေတြအားလံုးကို တိုင္တယ္ၿပီး ေျပာ၀ံ့ပါတယ္ဗ်ာ။ ငါသာ ဘေကာင္း ဘယ္သူမွ မေကာင္းဆိုတဲ့ စာမ်ိဳးေတြ တစ္လံုး တစ္ပါဒမွ မေရးလိုပါဘူး။ က်က္သေရယုတ္ လြန္းလို႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေကာင္းတယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဟာ ဆရာ၀န္နဲ႔ လူနာ၊ လူနာရွင္ေတြအၾကားမွာ ေသာက္က်ိဳးနည္းေလာက္ေအာင္ နားလည္းမႈေတြ လြဲမွားကုန္တာမို႔လို႔ ဆရာ၀န္ေနရာကေနၿပီး ၀င္ေတြးၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ သေဘာကိုေျပာျပတာပါ။
တစ္ခုေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အခ်မ္းသာဆံုးဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ျမင္ဖူးပါလား။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ားရွိပါလိမ့္။ သူတို႔တစ္သက္လံုး ရွာေဖြစုေဆာင္းထားသမွ်ေတြ ဟာ အရာက်သြားတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ မယားငယ္အိမ္က ပိုင္ဆိုင္မႈေလာက္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ မယံုရင္ အဲဒီပစၥည္းေတြ ေလလံပြဲလုပ္တာ ေရာက္ဖူးတဲ့သူကိုေမးၾကည့္။ အဂၤလန္မွာ အ႒မေျမာက္ ဟင္နရီဘုရင္က ဆာေသာမက္စ္မိုးကို သက္ေသလိမ္နဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ဒီရင္တဲ့အခါမွာ ေသာမက္စ္မိုးက အဲဒီ သက္ေသရဲ႕ ရင္ဘတ္က တံဆိပ္ကေလးကို “အဲဒါ ဘာပါလိမ့္” လိုေမးသတဲ့။ “ေ၀လနယ္ရဲ႕ တရားသူႀကီး ရာထူး” လို သိလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ “ေၾသာ္ . . . ေ၀လနယ္ကေလး တစ္နယ္အတြက္နဲ႔မ်ားကြယ္” လို ဆိုပါသတဲ့။ အမွန္တရားအတြက္ဆိုရင္ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုးနဲ႔ေတာင္ မလဲရဘူး မဟုတ္လား။ ေ၀လနယ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မေသးလြန္းဘူးလားခင္ဗ်ာ။ေရးသားသူ။။။။soemin
0 comments:
Post a Comment